Poëzie
olla de presión
en daar bent U weer, Señor, in het vermeende land van uw voorouders want sinds de 80jarige oorlog heeft iedere Brabander wel ergens wat Spaanse genen in zijn hiel, zijn oksel of achter zijn ellebogen,
van een donkergeoogde, goedkope huursoldaat uit Villajoyosa,
die zich als ‘Señor’ voorstelde aan een boerendochter
uit Schijndel of St. Michielsgestel, -als ze geluk had
en hij de moeite nam om zich voor te stellen.
‘godnondeju, sterk zaad, die Spanjaarden,’ mompelden ze
tachtig jaar later, Señor, als er plotseling opnieuw een spruit
met grote, zwarte ogen geboren werd
in een bleke brabantse familie!
cabron, cojones! Welkom terug, broeder bleekneus, in de gierende wind
van de Madrileense hoogvlakte, waar in de tijd van de hertog van Alva
reusachtige wouden groeiden, van reusachtige Spaanse eiken, waarin
het mysterie van de zwarte Godin beschermd werd
door gnomos, elfos, y duendes,
totdat de hertog van Alva, of een andere koortsige, omhooggevallen Mongool
er een Armada van moest bouwen om er de wereld mee te veroveren.
Olla de presión! Amortiguador, hijo de puta!
Welkom, Señor, in een nieuwe taal, met nieuwe woorden,
boordevol bulderende klinkers die we vol, vet, knallend vanuit de keel,
ronkend vanuit de borst, boerend uit de buik in je gezicht smijten. Barata
es precioso! Maar, Señor, geloof je dat boekje, dat je vertelt dat een Mujer hetzelfde is
als een vrouw, een Coche een ander woord voor
‘auto’, en een Olla de Presión
hetzelfde ding als een Snel Kook Pan? Denk je dat Afrika netjes ophoudt
bij de Straat van Gibraltar? Vale, vale, vale, Senor.
Voy a ser tu amigo, y voy a me dar un paseo
contigo. Probeer deze taal niet te spreken voor
je hem kunt verstaan. Probeer er eerst in te bidden, te dichten of desnoods te zingen…
Señor!
Wees Niet Bang, Señor! Wees zelfs niet benauwd, timide, ongemakkelijk, bescheiden, goedwillend of fatsoenlijk. De zachte draken van Europa kunnen deze gebarsten grond niet hebben onder hun voeten.
Señor!
We zijn uit sterk zaad geboren. Y tambien
los arboles, las piedras, los perros, incluso los hombres.
El Señor es contigo, Señor , jllena eres de gracia, en gezegend is Jesus, de steen in je maag!
Ga dus, pelgrim, ga.. Zet je voeten in het rode zand, ga tussen die vijftienhonderd olijfbomen, zonder ze te tellen, y escucha, escucha, eschucha…
Bedankt
Bedankt dat u mij
de weg gewezen hebt-
bedankt voor het uitzwaaien, bedankt
voor de cadeaux voor onderweg.
Bedankt voor uw vriendelijk gezicht,
bedankt voor uw geur, bedankt voor uw
zwarte overjas en uw paraplu, bedankt
voor uw rimpels en uw ouderdom.
Wie bent u? Wie bent u geweest?
Wie zult u zijn? Wie zal ik zijn nu ik schuddend
de toekomst in rijd? Wie zult u zijn als ik terugkom?
Reiken
Deze woorden,
naar de hemel
reikend als de takken
van de bomen die zich
buigen buiten mijn raam
terwijl ik denk aan
jou of enig andere
geliefde:
vertellen
dat de hemel
reikt naar ieder
reiken om het te
kussen, soms
merkbaar
op de lippen
waarop lachen
zichtbaar wordt
om de vraag
of wortels de aarde
bereiken
of een vogel de tak
die hij koos
om te rusten
of de wilde paarden
in volle galop
zich straks zullen
baden in de zee.
en of die zee de kust
bereikt
ja, laten we opnieuw
geboren worden als
laten we zeggen iets
om te omhelzen
Liedteksten
De Vrede van Nijmegen
Vader vertel me over vrede
jij die de oorlog hebt gekend
je leerde zwijgen als een vent
maar je ogen zeggen dat je hebt geleden
Mijn broer vertel me over vrede
je zegt ‘de zaken gaan zo slecht
elke dag is een gevecht’
en ik hoor de stem van het verleden
Vrede vertel me over vrede
waarom ben je altijd zo ver weg
iets hoogs iets hemels dat niet echt
gemaakt is voor ons hier beneden
ik kan niet anders dan dichtbij zijn
ik zat vlak naast je in de trein
en je keek maar naar je telefoon
en niet een keer keek je opzij
zet die ene stap en ga het aan
want wie de vreemde leert verstaan
brengt de hemel naar beneden
in jouw vreemde land aan de overkant
alleen mijn stap, alleen jouw hand
vind ik mezelf in jou terug
en de wereld is zo mooi vanaf
de brug
Mijn stad ik hoorde van de vrede
die ooit getekend werd in jou
een mooie brug werd hier gebouwd
en ik heb nu een plekje in jouw heden
Ik had een flatje in de Biezen
ik woonde daar toch ruim twee jaar
en al die tijd bleven de buren
vreemden voor mij en voor elkaar
achter die gesloten deuren
achter die gesloten blik
wachten de gewonde harten
van mensen zoals jij en ik
zet die ene stap…
Soms ben ik zelf een land vol vreemden
mijn eigen hart een afrikaan
mijn gedachten zijn chinezen
en mijn joodse voet wil hier vandaan
Misschien is bang zijn voor een ander
zoiets als bang zijn voor een spin
het lijkt alsof het komt van buiten
terwijl het komt van binnenin
je bent verschillend van een ander
maar die is nooit jouw tegendeel
ben je het zat nu, al het vluchten
voor je eigen spiegelbeeld
zet die ene stap…
Liedjes live
Dit wordt een tekst over liedjes.
‘December’ is een lied gebaseerd op een droom, met een nogal kubistische tekst, waar een ‘grote zwarte neger’ in voorkomt. Als symbool van iets buitengewoon heilzaams, dus dat mag.
Leonard Cohen is mijn grootste voorbeeld als het over ‘teksten schrijven’ gaat. Een paar regels in mijn hertaling van ‘Hallelujah’ vind ik bijna goed genoeg. De twee stoelen die er waren, waren voor Lara Willems op gitaar, en voor mijn bongo’s, en ik vond het wel een goed nummer om op mijn knieën te zingen.
In dit liedje wilde ik Sjax de Bekker’s band ‘Circus Hagelslag’ laten meespelen, zonder dat ze ervoor gerepeteerd hadden, en zonder akkoordenschema’s voor hun neus. Het heeft dus voor het refrein dezelfde akkoorden als voor het couplet. Leo de Kruis kwam uit het publiek om de vleugel te bedienen.
Een gelegenheidslied voor de Nijmeegse Vredesweek in 2015.
Broederlijke samenzang van Syriërs en Nederlanders in de Muze in Malden.
Lied over de Duitse cultheld Gerhard Gundermann.
Mijn manier om uit de kast te komen als bisexuele man.
Tekeningen
Ik ben altijd gefascineerd geweest door kunstenaars die snel en trefzeker naar de waarneming kunnen tekenen, zoals Rembrandt en Picasso. Toen ik merkte dat ik dat niveau niet haalde en de frustratie daarover mijn tekenplezier vergalde, ben ik het meer als meditatie gaan benaderen, als een manier om op een dieper niveau contact te maken met het zichtbare. Of om het wat simpeler te zeggen: als vissen. Een hengel uitgooien en opmerkzaam blijven. Af en toe haal je wat op, en als dat niet gebeurt dan ben je toch even met stilte en aandacht aan het leven geweest. Het jongste werk staat bovenaan, en onderaan zie je het prille begin.
Boom, Wirh-au-Val, 2016, penseel en inkt
Aquarellen
Een goede aquarel heeft minstens zoveel kracht als een olieverfschilderij, maar een aquarel is veel gemakkelijker te verknallen. Toen ik er dertig jaar geleden mee begon, ergerde ik me er groen en geel aan dat het nooit werd zoals ik wilde: je hebt niet de controle van bijvoorbeeld olieverf, water is een heel grillig medium. Op een gegeven moment gaf ik het gewoon op om iets verbluffends te willen maken: de verbinding met de natuur die ik erin gewaarwerd, vond ik eigenlijk al mooi genoeg. Anderhalf uur lang op een krukje naar dezelfde boom turen, dan gebeurt er wel iets tussen jou en die boom… en in die verbinding met de natuur ontdekte ik het plezier en de scheppende energie in ‘geen controle hebben’. En toen was het feest.
